Robert (Bob) Verlinde was als oudste zoon van een architect voorbestemd om architectuur te studeren. In zijn jonge jaren had hij een bescheiden succes, hij was laureaat van verschillende architectuurwedstrijden en ontwerper van diverse projecten van sociale woningen in Vlaanderen. Na een economische crisis in de bouwwereld besloot hij, min of meer gedwongen, zijn carrière een andere richting uit te sturen en als ondernemer aan de slag te gaan. Het bedrijf dat hij oprichtte bestaat nog steeds en is actief in heel Europa als toeleverancier voor de farmaceutische wereld (het levert onder andere mondmaskers!).

In 2013 gooide hij het opnieuw over een andere boeg, hij veranderde zijn naam in Roberto Verde en werd artiest.

Zoals hij zelf zegt:

Een bezoek aan een museum bracht me op een gek idee. Ik zou leren schilderen als Pieter Pauwel Rubens, met weelderige vrouwen als model. Het idee zelf was niet gek, wel de leeftijd waarop ik dat besluit nam, mijn zestigste verjaardag…

Ik verkocht mijn bedrijf en werd kunstschilder, maar Rubens bleef me achtervolgen. Bij een bezoek aan het Louvre in Lens, werd ik opnieuw overweldigd door een schilderij van deze Antwerpse meester. Als nieuwbakken schilder keek ik met een ander oog en een vreemd detail viel me op. Plots zag ik wat er was gebeurd, wat het museum al die tijd verborgen had willen houden!

Ik heb natuurlijk niet de pretentie om te kunnen schilderen als Rubens (link naar mijn schilderijen www.verde.eu ), maar mijn beslissing om te leven tussen verftubes en penselen had me tevreden gestemd. Geen idee kon te gek zijn, dus besloot ik een tweede ingeving te volgen, een nog stouter plan dan het eerste. Ik zou een boek schrijven over het schilderij van Rubens dat me getroffen had.

Het resultaat is IXION.

Een Vlaamse roman pur sang met een verhaal over vriendschap en de relativiteit der dingen. Mijn boek gaat over de onstuimigheid van de jeugd, over een kasteel en een Ferrari, over een Marokkaanse ingenieur en een Antwerpse gepensioneerde, over het geheim van een Joodse geleerde in het interbellum, over de reflectie van een ouder wordende man en over seks. Alles begint in een West-Vlaams dorp in 2009.

Ik hoop dat mijn lezers de dubbele bodem appreciëren, ik hoop dat ze samen met mij het plezier vinden in de verwijzingen naar het mythologische schilderij van Rubens, en dat ze met de puzzelstukjes die tussen de lijnen werden gedropt, ontdekken dat deze roman leest als een tragikomisch verhaal dat niet één, maar drie verrassende ontknopingen kent.

De eerste reacties die ik krijg zijn enthousiast; ik stel (opgelucht) vast dat niemand het boek saai vindt. Integendeel! De afgelopen vijf jaar heb ik een steile leercurve doorgemaakt om dit knotsgekke plan gestalte te geven. Het resultaat is een literaire roman, stijlvol ingebonden met een harde kaft en een leeslint.

Veel plezier!